بیست و پنجمین روز اردیبهشت به نام حکیم ابوالقاسم فردوسی توسی، حماسه‌سرای بلندآوازه ایران است که با اثر گرانسنگ خود "شاهنامه" میراثی از حکمت ایرانی را در قالب نظم پارسی جاودانه و زبان و اندیشه پارسی را تا ابد ماندگار کرد.
"داریوش قبادپور" از پرسنل شاغل پارس جنوبی به مناسبت گرامیداشت ابوالقاسم فردوسی برای نفت آرا نوشت: حماسه‌سرای بزرگ ایران، حکیم فردوسی، اوایل قرن چهارم هجری در سال ۳۱۹ خورشیدی، در روستای "پاژ" از توابع توس خراسان در خانواده ای از دهقانان چشم به جهان گشود و در اواخر قرن چهارم و در سال ۳۹۷ خورشیدی در سن ۷۸ سالگی چشم از جهان فروبست و در زادگاه خویش به خاک سپرده شد.
پاژ، روستای محل تولد فردوسی است که اکنون خانه‌ای هم در آن برپای است و همچنان به عنوان خانه فردوسی شناخته می‌شود.
تعیین و اعلام تاریخ مشخصی برای زادروز حکیم ابوالقاسم فردوسی به هیچ وجه امکان پذیر و دارای سندیت متقن تاریخی نیست.
"شاهنامه"، پرآوازه ترین سروده فردوسی و بزرگترین رزم‌نامه جهان است که دربردارنده تاریخ ایران باستان است.
آوازه حکیم فردوسی مرزهای سرزمین ایران را درنوردیده و شاهنامه او نه تنها بر تارک ایران زمین که بر ستیغ ادبیات حماسی جهان می‌درخشد، به گونه‌ای که بسیاری از دوستداران این شاعر حماسه سرا در جای جای جهان، آرزوی دیدن آرامگاه این شاعر پرآوازه را دارند.
در زبان فارسی هیچ شاعری جامعیت فردوسی را ندارد، البته شاعران بزرگی چون حافظ و مولانا در زبان فارسی ظهور کرده‌اند، اما جایگاه فردوسی با هیچ‌یک از این شاعران قابل مقایسه نیست.
حکیم فردوسی، شاعر حماسه‌سرای ایرانی و سراینده معروف‌ترین اثر حماسی پارسی و طولانی‌ترین منظومه زبان پارسی تا زمان خود بود و به همین دلیل نیز او را از بزرگترین شاعران پارسی‌گو دانسته‌اند.
قبل از فردوسی، شاهنامه ابومنصوری، ابوالمؤید بلخی، شاهنامه مسعودی و نیز شاهنامه ناتمام دقیقی طوسی از همشهریان فردوسی نیز نگارش شده بود که ابوالقاسم فردوسی نیز در اثر خود هزار بیت از شاهنامه دقیقی طوسی را با ذکر منبع آورده است و همین امر نشان از تحسین و تقدیر شاهنامه دقیقی از سوی فردوسی دارد.
اشعار باقی مانده از فردوسی بیشتر از کل اشعاری است که از قرن سوم و چهارم هجری شمسی مانده است، شان و جایگاه این شاعر شهیر بیش از آن است که تنها یک برنامه سالانه برای گرامیداشت وی برگزار شود.
شاهنامه هیچ زمان به جنگ یا رویارویی با فرهنگ یا زبان دیگری نپرداخته است، برخی بر این باورند که این اثر برای مقابله با زبان عربی به نظم کشیده شده است، اما شاهنامه در اصل مروج فرهنگ ایرانی- اسلامی است.
تجلیل از فردوسی تجلیل از یک شاعر نیست، بلکه تجلیل از یک فرهنگ است، یکی از برکات شاهنامه این است که آثار زیادی با توجه به آن شکل گرفته است که حماسه‌های دینی از جمله "علی‌نامه" در همین مسیر قرار دارند.
.jpg)
حکیم توس که به گفته خود "از نظم کاخی بلند" ساخته، اکنون در شهر تاریخی توس در آرامگاهی آرمیده، که خشت خشت آن بازدیدکنندگان را به یاد حماسه می‌اندازد و عظمت و استواری آن، غنای شاهنامه را برایشان تداعی می‌کند.
این بنا سالانه میزبان چند میلیون گردشگر داخلی و خارجی است و از نظر هنر، معماری، چشم نوازی و توان برقراری ارتباط معنوی با بازدید کنندگان وی‍‍ژگی های منحصر به فردی دارد.
انتهای پیام./
پاژ، روستای محل تولد فردوسی است که اکنون خانه‌ای هم در آن برپای است و همچنان به عنوان خانه فردوسی شناخته می‌شود.
تعیین و اعلام تاریخ مشخصی برای زادروز حکیم ابوالقاسم فردوسی به هیچ وجه امکان پذیر و دارای سندیت متقن تاریخی نیست.
"شاهنامه"، پرآوازه ترین سروده فردوسی و بزرگترین رزم‌نامه جهان است که دربردارنده تاریخ ایران باستان است.
آوازه حکیم فردوسی مرزهای سرزمین ایران را درنوردیده و شاهنامه او نه تنها بر تارک ایران زمین که بر ستیغ ادبیات حماسی جهان می‌درخشد، به گونه‌ای که بسیاری از دوستداران این شاعر حماسه سرا در جای جای جهان، آرزوی دیدن آرامگاه این شاعر پرآوازه را دارند.
در زبان فارسی هیچ شاعری جامعیت فردوسی را ندارد، البته شاعران بزرگی چون حافظ و مولانا در زبان فارسی ظهور کرده‌اند، اما جایگاه فردوسی با هیچ‌یک از این شاعران قابل مقایسه نیست.
حکیم فردوسی، شاعر حماسه‌سرای ایرانی و سراینده معروف‌ترین اثر حماسی پارسی و طولانی‌ترین منظومه زبان پارسی تا زمان خود بود و به همین دلیل نیز او را از بزرگترین شاعران پارسی‌گو دانسته‌اند.
قبل از فردوسی، شاهنامه ابومنصوری، ابوالمؤید بلخی، شاهنامه مسعودی و نیز شاهنامه ناتمام دقیقی طوسی از همشهریان فردوسی نیز نگارش شده بود که ابوالقاسم فردوسی نیز در اثر خود هزار بیت از شاهنامه دقیقی طوسی را با ذکر منبع آورده است و همین امر نشان از تحسین و تقدیر شاهنامه دقیقی از سوی فردوسی دارد.
اشعار باقی مانده از فردوسی بیشتر از کل اشعاری است که از قرن سوم و چهارم هجری شمسی مانده است، شان و جایگاه این شاعر شهیر بیش از آن است که تنها یک برنامه سالانه برای گرامیداشت وی برگزار شود.
شاهنامه هیچ زمان به جنگ یا رویارویی با فرهنگ یا زبان دیگری نپرداخته است، برخی بر این باورند که این اثر برای مقابله با زبان عربی به نظم کشیده شده است، اما شاهنامه در اصل مروج فرهنگ ایرانی- اسلامی است.
تجلیل از فردوسی تجلیل از یک شاعر نیست، بلکه تجلیل از یک فرهنگ است، یکی از برکات شاهنامه این است که آثار زیادی با توجه به آن شکل گرفته است که حماسه‌های دینی از جمله "علی‌نامه" در همین مسیر قرار دارند.
حکیم توس که به گفته خود "از نظم کاخی بلند" ساخته، اکنون در شهر تاریخی توس در آرامگاهی آرمیده، که خشت خشت آن بازدیدکنندگان را به یاد حماسه می‌اندازد و عظمت و استواری آن، غنای شاهنامه را برایشان تداعی می‌کند.
این بنا سالانه میزبان چند میلیون گردشگر داخلی و خارجی است و از نظر هنر، معماری، چشم نوازی و توان برقراری ارتباط معنوی با بازدید کنندگان وی‍‍ژگی های منحصر به فردی دارد.
انتهای پیام./
https://naftara.ir/vdcfvcdy.w6djeagiiw.html
پربيننده ترين خبرها
