آیا عراق به یک نیروگاه پتروشیمی تبدیل خواهد شد؟

با وجود این آژانس بین‌المللی انرژی تخمین زده است منابع بازیافتنی این کشور در نهایت از این رقم به میزان قابل توجهی بیشتر و چیزی حدود ۸ تریلیون متر مکعب باشد، که ۳۰ درصد آن به شکل گاز غیر همراه است.

در حال حاضر معامله‌ی‌ صورت گرفته بین عراق و توتال از نوع HOA است و به عنوان توافق‌نامه‌ی استعلام بها شناخته می‌شود که آن را از الزام خارج می‌کند. به عبارتی هنوز این امکان وجود دارد که توتال، با توجه به نوع نگرانی‌های مربوط به فساد در عراق که شرکت‌های خارجی را از تجارت با این کشور باز می‌دارد، از خط اجرا خارج شود.

به نظر می‌رسد شرکت توتال حضور فزاینده در عراق را به چشم جایگزینی برای خروج اجباری‌اش، به جهت فشارهای وارده از آمریکا، از پروژ‌ه فاز یازده میدان غول‌پیکر گاز طبیعی پارس جنوبی ایران، ببیند.

این معامله به همراه معامله‌ی ۲۵ ساله‌ای ساینوپک، شرکت نفت و گاز چینی، که ۴۹ درصد از سهام سایت گاز طبیعی غیر همراه منصوریه را در اختیار خود گرفته است، اعلام کرده است که پایگاه مستحکمی برای عراق فراهم خواهند آورد تا بخش فراورده‌های پتروشیمی خود را توسعه دهد.

البته پروژه هسته‌ای و اصلی که امکان توسعه صنایع پتروشیمی در عراق را فراهم آورده‌است، پروژه‌ی هفده میلیارد دلاری ۲۵ساله شرکت گاز بصره (BGC)با شرکت Royal Dutch Shell است که در سال ۲۰۱۳ آغاز شده است.

شرکت BGC در دسامبر سال ۲۰۱۸ به بالاترین میزان تولید خود یعنی ۱۰۳۵ میلیون فوت مکعب استاندارد در روز دست یافت که بالاترین میزان تولید در تاریخ عراق به حساب می‌آید و مقدار گاز لازم جهت تولید تقریبا ۳.۵ گیگا وات برق که برای تامین انرژی سه میلیون خانه کافی می‌باشد تولید می‌کند. BGC در حال حاضر ۷۰ درصد LPG عراق را تأمین می‌کند و با گسترش توانایی‌های صادراتی خود ، از سال ۲۰۱۷ عراق را از واردکننده‌ی صرف به صادر کننده خالص LPG بدل کرده است.

البته مدتهاست که تمرکز فشار پتروشیمی عراق در مجتمع پتروشیمی نبراس بوده است. طرح‌های اصلی نبراس، که در سال ۲۰۱۲ بین شرکت شل و وزارت نفت و وزارت صنعت و معادن عراق تنظیم شده است، مربوط به پروژه‌ای است که می تواند حداقل ۱.۸ میلیون تن در سال انواع محصولات پتروشیمی تولید کند. این پروژه که می‌شود آن را به عنوان اولین پروژه بزرگ پتروشیمی عراق از اوایل دهه‌ی ۹۰ تاکنون دانست می‌تواند به یکی از چهار مجتمع بزرگ پتروشیمی این کشور تبدیل شود. سه مجتمع دیگر این کشور، مجتمع خور الزبیر در جنوب ، مصیب در نزدیکی بغداد و مجتمع پالایشگاه بایجی در شمال است که توسط شرکت دولتی صنایع پتروشیمی عراق اداره می شوند.

رئیس پروژه‌های پتروشیمی یک شرکت بزرگ نفتی بین‌المللی که به طور انحصاری در عراق فعالیت می‌کند چنین اظهار نظر کرده است که: «بیشترین غلظت اتان معمولاً در جریان‌های گاز همراه وجود دارد كه عراق مقدار زیادی از آن را دارد و فرآوری اتان باعث تولید اتیلن با محصولات جانبی [عمدتا گاز سوختی] می‌شود. چیزی که باعث می‌شود سرمایه مورد نیاز ساخت و ساز کاهش یابد و پیچیدگی‌های لجستیک و توزیع مورد نیاز را به حداقل برساند، که از فاکتورهای مهم در مراحل اولیه ‌ای است که کمک می‌کند عراق به بستر مناسبی برای تولید محصولات پتروشیمی تبدیل شود.