انتشارات CO2 و مفهوم اولویت ها در جهان در حال توسعه و توسعه یافته

به گزارش نفت آرا به نقل از انرژی امروز، برای سیاستمداران در آمریکای شمالی و اروپای غربی، هر سیاستی اغلب با ذره بین تغییرات اقلیم نیز سنجیده می شود، تغییرات اقلیمی که بر هر چیز دیگر اولویت دارد.
اما همتایان این سیاستمداران در کشورهای در حال توسعه، که در این کشورها هنوز هم کمبود انرژی وجود دارد و قیمت آن گران است، و از سویی مشکلات اجتماعی دیگری هم وجود دارد، تغییرات اقلیم صرفا یکی از موضوعات رقابتی موجود است.
«همگامی با اقدامات مقابله‌ای با تغییرات اقلیم» یکی از اصول 17 گانه اهداف توسعه پایدار سازمان ملل در سال 2015 است که قرار است تا سال 2030 عملیاتی شود.
دیگر اهداف از جمله کاهش فقر، بهبود سلامتی و تغذیه، دستیابی به انرژی و آب پاک و سلامتی، ایجاد مشاغل بهتر و کاهش نابرابری هستند.
برای سیاست گذاران در کشورهای توسعه یافته، مقابله با تغییرات اقلیم واژه اولویت داری است بر تمامی این موضوعات، اما همتایانشان در کشورهای در حال توسعه رویکردی متعادل تر بر می گزینند.
اولویت واژگانی یک نوع بزک دوزک کردن گفتار بر اساس دستورات فرهنگ لغت است. در فرهنگ لغت تمامی کلماتی که با A شروع می‌شوند قبل از کلماتی نوشته می شوند که با B شروع می‌شوند.
برای بسیاری از سیاست‌گذاران غربی، کاهش انتشارات دی اکسید کربن بر تمامی جنبه های سیاستگذاری در زمینه انرژی اولویت دارند اما برای سیاستمداران کشورهای در حال توسعه اولویت داشتن فرایندی بسیار پیچیده تر است.
تقسیم انرژی
تفاوت بین دسترسی به انرژی و مصرف انرژی در کشورهای توسعه یافته و در حال توسعه هنوز هم بسیار زیاد است. بر اساس گزارش شرکت بریتیش پترولیوم، در اقتصادهای OECD (سازمان همکاری و توسعه اقتصادی) سرانه مصرف انرژی سه برابر بیشتر از کشورهای غیر OECD است.
سرانه مصرف انرژی در اتحادیه اروپا یک سوم بیشتر از چین، و 5 برابر بیشتر از هند و 9 برابر بیشتر از آفریقاست.

برخی از این تفاوت ها را می توان به جغرافیای کشورها نسبت داد؛ کشورهایی که در عرض های جغرافیایی بالاتر قرار دارند مصرف انرژی بالاتری دارند چون نیاز به گرمایش هم بیشتر است. ما شکاف موجود بیشتر بیانگر میزان آسایش در زندگی و مصرف بیشتر است.
سکنه کشورهای پیشرفته‌تر از امکانات گرمایشی و سرمایشی و روشنایی بیشتری بهره می برند؛ بیشتر و مدام تر مسافرت می کنند، هم برای کار هم برای تفریح؛ و در این کشورها مصرف انرژی جاسازی شده در کالاها و خدمات بیشتر است.
اگر قرار باشد که کشورهای در حال توسعه هم به اهداف توسعه ای کشورهای توسعه یافته برسند و درآمدها و استانداردهای زندگی خود را به پای این کشورها برسانند در این صورت سکنه کشورهای در حال توسعه هم باید انرژی بیشتری مصرف کنند.
به هر طریقی فرایند توسعه اقتصادی فرایندی است که انرژی بیشتری جذب و مصرف می کند.
در بازه های زمانی قرن های 19 و بیست فرایند توسعه اقتصادی و اجتماعی در کشورهای OECD به شدت انرژی بر بود و حالا احتمالا این فرایند در قرن بیست و یکم برای کشورهای در حال توسعه باید رخ دهد.
درحالی که در کشورهای توسعه یافته اخیرا تقاضا برای انرژی به حالت یکنواخت درآمده است در کشورهای در حال توسعه این روند به شدت در حال افزایش است.
در اقتصادهای OECD، سرانه انرژی مصرفی بیش سال های 2009 و 2019 سالانه 0.2 درصد کاهش یافته است اما در کشورهای غیر عضو OECD در همان بازه زمانی با نرخ سالانه 1.8 درصد رشد داشته است.

نیازهای نامناسب
مقیاس بسیار بزرگ تقاضای نامناسب انرژی در کشورهای در حال توسعه چالش بزرگی است برای کنترل انشارات دی اکسید کربن است.
منابع انرژی با انتشارات صفر باید چندین و چند برابر بیشتر شود تا بتوان آنها را با انرژی های فسیلی جایگزین کرد و در عین حال رشد تقاضای انرژی این کشورها را هم پاسخ داد.
علاوه بر آن جمعیت در کشورهای در حال توسعه به سرعت در حال رشد است و پیش بینی می شود تا سه دهه آینده هم به همین روند رشد خود ادامه دهد و در نتیجه میزان مصرف انرژی هم بسیار بیشتر خواهد بود.
بر اساس گزارش سازمان ملل متحد، از سال 1990 تاکنون جمعیت کشورهای با درآمد متوسط و درآمد کم 2.2 میلیارد نفر بیشتر شده است و انتظار می رود این روند تا سال 2050 هم 1.9 میلیارد نفر دیگر هم به جمعیت جهان اضافه کند.
در سال 2019، منابع انتشارات صفر تنها یک ششم از مصرف انرژی دنیا را تامین کردند و بقیه انرژی مورد نیاز همه کشورهای دنیا از منابع فسیلی تامین شد.
بر اساس روندهای دهه های گذشته تا سال 2050 مصرف انرژی جهانی 25 تا 75 درصد دیگر هم رشد خواهد کرد و برای رسیدن به اهداف انتشارات صفر باید تمامی این افزایش تقاضای انرژی را با انرژی های پاک تامین کنیم.
از نقطه نظر یک اقتصاد توسعه یافته، مشکل انتشارات یک مشکل ایستا و ثابت است که با جایگزینی مصرف انرژی های فسیلی با انرژی های پاک جبران می شود.
اما در کشورهای در حال توسعه، این مشکل یک مشکل پویاست، که هم باید انرژی های فسیلی موجود را جایگزین کرد و هم مقدار مقدار کافی منابع انرژی با انتشارات صفر را به انها اضافه کرد تا رشد تقاضای انرژی برآورده شود.
اهداف و رویاهای اقلیمی
در ماه نوامبر بیست و ششمین کنفرانس اقلیم سازمان ملل متحده برگزار خواهد شد و سیاستگذاران بزرگی از کشورهای آمریکای شمالی و اروپای غربی بر رسیدن به اهداف انتشارات صفر خالص تا سال 2050 تاکید خواهند کرد.
اما اولویت بدیع در کاهش انتشارات صرفا این خواهد بود که از کشورها بخواهند تغییرات اقلیم را در صدر اهداف توسعه ای خود قرار دهند، و ارائه راه حل برای دیگر مشکلات را تا زمانی که مشکل تغییرات اقلیم حل نشده است کنار گذارند.

به واقع، این خواسته ها یک نوع خودپسندی و بی انصافی است و از نظر سیاسی هم برای بسیاری از سیاست مداران کشورهای در حال توسعه نشدنی است، این سیاستمداران مجبورند به دیگر مشکلات هم فکر کنند و نسبت به آنها حساسیت به خرج دهند.
اگر این کنفرانس بتواند در ایجاد اهداف معتبر و والا برای کاهش انتشارات موفق شود، باید هم بتواند توضیح دهد که سیاستمداران چگونه خواهند توانست این اهداف را با دیگر موضوعات توسعه ای همسان و یکپارچه کنند.
کاهش انتشارات CO2 باید با در کنار هم قرار دادن افزایش مصرف انرژی در کشورهای با درآمدهای متوسط و کم و افزیش توسعه اقتصادی و اجتماعی این کشورها و نه فقط جایگزین تعیین کردن برای آن انجام پذیرد.