واشنگتن و برخی پایتخت های اروپایی که درخواست خویشتنداری تهران از انتقام را از مجاری مختلف دنبال می کنند باید بدانند که این راهبرد فریبکارانه قدیمی و مستعمل، دیگر نمی تواند بر تصمیم های تهران مؤثر باشد.
رسانه نزدیک به شورای عالی امنیت ملی تحلیل کرد:
آیا واشنگتن در درخواست خویشتنداری از ایران صادق است؟
امروز بیش از 6 ماه بعد از شروع جنایات رژیم صهیونیستی در نوار غزه، برای خود غربی ها و حامیان اصلی اسرائیل هم روشن شده که منبع تنش در منطقه، رژیم اسرائیل است. آنچه از آن به عنوان بزرگترین جنایت انسانی در قرن بیست و یکم و نسل کشی رژیم اسرائیل در غزه یاد می شود، به خوبی پروپاگاندای غربی ها و برخی دولت های منطقه ای در تطهیر رژیم صهیونیستی را نقش بر آب کرده است. بی سبب نیست که صدای اعتراض افکار عمومی در قلب آمریکا و اروپا علیه جنایات اسرائیل و ابراز همدردی با مردم فلسطین ماه هاست که طنین انداز شده و بر اساس نظرسنجی دانشگاه هاروارد، 51 درصد جوانان آمریکایی خواستار جایگزینی یک دولت فلسطینی با دولت غاصب اسرائیل هستند.
رژیم صهیونیستی به بهانه « دفاع مشروع»، از 7 اکتبر سال گذشته میلادی تاکنون از هیچ جنایتی در نوار غزه دریغ نکرده است. از ابتدای جنگ، آمریکایی ها اذعان داشتند که تهران دخالتی در عملیات طوفان الاقصی نداشته است. مسئولان جمهوری اسلامی ایران هم بارها اعلام کرده اند که خواستار گسترش دامنه جنگ نیستند و همه همت خود را برای برقراری آتش بس به کار برده اند. بنابر این جمهوری اسلامی ایران نقشی در ایجاد و استمرار تنش 7 ماهه در غزه نداشته است.
4 دی ماه سال گذشته و در شرایطی که ایران مداخله ای در جنگ غزه نداشت، ارتش صهیونیستی «سید رضی موسوی» یکی از مستشاران نظامی ایران در دمشق را ترور کرد. تهران اما بنا بر همان سیاست اصلی خود یعنی ممانعت از گسترده تر شدن دامنه جنگ و فروکش کردن بی ثباتی در منطقه، پاسخ مستقیمی به اقدام تروریستی اسرائیل نداد. در حقیقت تهران، از خود خویشتنداری نشان داد اما در مقابل، آمریکا و کشورهای اروپایی که امروز هم خواستار خویشتنداری تهران و نگران امنیت منطقه شده اند، هیچ اقدام موثری در برابر خودسری های رژیم اسرائیل نداشتند. آنها اگر نگران رویارویی مستقیم ایران و اسرائیل و گسترده تر شدن دامنه جنگ در کل منطقه غرب آسیا و تبعات آن بودند، انتظار می رفت به دولت جنگ طلب نتانیاهو فشار بیاورند و این نگرانی ها را یادآوری کنند.
آنها اما نه در مقابل ترورهای تحریک کننده اسرائیل علیه مستشاران جمهوری اسلامی ایران واکنش درخوری در راستای آنچه خود "کاستن از تنش ها" می خوانند انجام دادند، و نه در مقابل خواست جهانی برای برقراری آتش بس در غزه توانستند دولت نتانیاهو را مهار کنند. بماند که هم به لحاظ سیاسی در سازمان های بین المللی و هم به لحاظ نظامی، رژیم اسرائیل را در تداوم جنایات شان همراهی کردند. بنابر این متهم اصلی تنش زایی در منطقه، رژیم اسرائیل است که با همراهی و حمایت آمریکا و برخی دولتهای اروپایی، بحران می سازد.
اکنون که رایزنی های فشرده ای با محوریت آمریکا برای آنچه خویشتنداری تهران از پاسخ به حمله اسرائیل به ساختمان بخش کنسولی سفارت ایران در دمشق خوانده می شود، به راه افتاده است، خوب است دیپلمات های غربی متوجه این نکته باشند که پیش فرض های قدیمی آنها در باره منطقه و جمهوری اسلامی ایران، پیش برنده هیچ طرح موفقیت آمیزی نخواهد بود. اگر قرار است شرارت رژیم اسراییل همچنان ادامه داشته باشد و در عوض جمهوری اسلامی ایران، منبع تنش در منطقه به شمار آید و به باصطلاح خویشتنداری در برابر اقدامات تروریستی اسرائیل دعوت شود، بعید به نظر می رسد که این رایزنی ها مثمر ثمر باشد. چشم بستن بر واقعیت های عینی و میدانی، یعنی جایزه دادن به بی پروایی و بی توجهی رژیم صهیونیستی به قوانین بین المللی و تداوم جنایات این رژیم . در چنین شرایطی فشار بر تهران برای خویشتنداری، نه تنها آورده ای برای منطقه و مردم فلسطین نخواهد داشت و زخم چندین دهه ای خاورمیانه را درمان نخواهد کرد بلکه دولت بحران ساز نتانیاهو را در تشدید تنش و خشونت عملا تشویق خواهد کرد. خویشتنداری ایران آنگونه که وزیر خارجه آمریکا طلب می کند، در حقیقت تزریق اعتماد به نفس و اطمینان خاطر به رژیم جنگ طلب اسرائیل است برای تداوم جنایات خود و البته سرایت بی ثباتی بیشتربه جای جای منطقه غرب آسیا.
تصمیم گیری برای پاسخ ایران به اقدام تروریستی اسرائیل در سوریه، قاعدتا بر اساس منافع و مصالح جمهوری اسلامی و از مسیر های تخصصی اتخاذ خواهد شد و آنگونه که رهبری انقلاب فرموده اند، پاسخ پشیمان کننده حتمی خواهد بود. اما در چارچوب مواضع اصولی و اعلام شده مسئولان جمهوری اسلامی ایران، این پاسخ بر خلاف ادعای آمریکایی ها نه برای تشدید تنش ها در منطقه بلکه در راستای بازدارندگی و دفاع مشروع خواهد بود. خواست ایران، تنبیه اسرائیل و تقویت قدرت بازدارندگی خود در برابر تکرار موارد مشابه است و نه ورود به جنگ مستقیم علیه اسرائیل.
دیپلمات های غربی بعید است از خواست تهران بی اطلاع بوده باشند. اما آنها در برابر این خواست مشروع، اقدام تروریستی آشکار رژیم صهیونیستی در سوریه را در جلسه شورای امنیت سازمان ملل حتی محکوم هم نکردند؛ چنانکه در برابر خویشتنداری تهران در جریان ترور شهید سید رضی موسوی هم هیچ اقدام مثبت و مؤثری که آورده ای برای تهران و منطقه داشته باشد به عمل نیاوردند. بنابراین، تقاضای خویشتنداری از تهران و همزمان سکوت یا حتی حمایت از اسرائیل، در چارچوب همان پیش فرض های قدیمی دیپلمات های غربی است که نتیجه ای در پی نخواهد داشت.
مساله مهم این است که اگر آمریکا و اروپایی ها نگران پاسخ ایران و تبعات آن در تشدید تنش هستند، باید بدانند که درخواست خویشتنداری از تهران، آنگاه وجاهت و مقبولیت دارد که طرف غربی، در مقام عمل، دولت جنایت کار نتانیاهو را به قول نماینده سازمان ملل در امور فلسطین، تحت تحریم های تسلیحاتی و سیاسی قرار دهند. چنین گام هایی می تواند نشانه هایی مقدماتی باشد برای دعوت تهران به اتخاذ سیاست خویشتنداری. جمهوری اسلامی ایران، بنا به تجربیات پیشین خود در دادوستد دیپلماتیک با دولت های غربی آموخته است که باید در گام نخست، طرف مقابل را به انجام تعهداتش وادار کند و پس از آن، سیاست و راهبرد خود را آشکار و اعلام نماید. مذاکرات سیاسی دهه های اخیر ثابت کرده که آمریکا و اروپا هیچ ضمانت قابل اتکایی در عمل به تعهدات خود نداده اند و فقط از طرف مقابل، تعهد و ضمانت می طلبند. در ماجرای جدید نیز تقریبا مسلّم است که طرف غربی در ازای درخواست خویشتنداری تهران نسبت به انتقام، هیچ تحرک و تعهد عملی نخواهد داشت و چه بسا درخواست خویشتنداری، چیزی غیر از خرید زمان برای ایمن سازی رژیم صهیونیستی و تداوم جنایت هایش نیست. واشنگتن و برخی پایتخت های اروپایی که درخواست خویشتنداری تهران از انتقام را از مجاری مختلف دنبال می کنند باید بدانند که این راهبرد قدیمی و مستعمل، دیگر نمی تواند بر تصمیم های تهران مؤثر باشد./نور نیوز
https://naftara.ir/vdcdzo0f.yt0ok6a22y.html
پربيننده ترين خبرها