صادق ملکی برای نفت آرا نوشت:از قبل از معرفی کابینه پزشکیان انتقادات نسبت به وی شروع شده و پس از آن، این انتقادات افزایش یافته است. این انتقادات چندان نسبتی با شخصیت و راهبردهای تبیین شده توسط پزشکیان ندارد.
قرار نبود معجزه ای رخ دهد. بسیاری که به پای صندوق‌های رای رفتند بدین هدف بود که از تسلط بیشتر ارتجاع و گرفتار شدن در شر آنان ایران و ایرانیان را رهایی دهند.
قضاوت زود است. هرچند فرصت برای معضلات متعدد، متنوع و پیچیده در عرصه های سیاست داخلی و خارجی بسیار اندک بوده است و تعلل توجیه ندارد‌، با این وجود نگاهی مقایسه ای به ترکیب دو کابینه دولت سیزدهم و چهاردهم می تواند عامل صبوری و امید باشد‌.
تغییر امری تدریجی است، همان گونه که نفوذ و سلطه تفکرات دور از شان ملت ایران، تدریجی بوده است‌.
اگر تنها خبر مخالفت پزشکیان با حمله به اسرائیل در واکنش به شهادت رساندن اسماعیل هنیه درست باشد، همین اقدام برای زمان کوتاه ریاست جمهوری ایشان، کاری بزرگ بوده است.
برای ریاست جمهوری پزشکیان زمان و فرصت قائل شویم و در مقطع حساس و پیچ های تاریخی که اقدامات راهبردی را یک ضرورت می سازد، به قضاوت و داوری بنشینیم.
اینکه توقع داشته باشیم کابینه پزشکیان از تیم یک خط فکری باشد، نه تنها نشدنی است، بلکه با واقعیت های حاکم بر کشور نیز همخوانی ندارد. بله کابینه یکدست در دولت سیزدهم به علت پیوند منافع نهاد انتخاباتی با نهاد انتصابی تحقق یافت ولی نتایج آن شکست و آنی شد که خروج از بن بست آن اگر با شهادت رئیس جمهوری صورت نمی گرفت یا دولت رئیسی به آخر نمی رسید و یا دوره آن تکرار نمی شد.
هر کس و جریانی که در عرصه سیاست در ایران حضور دارد باید بداند که نهاد قدرت واقعی در ایران نه نهاد انتخاباتی بلکه نهادهای مرتبط با جریان اصولگرایی بوده است. درگیری و به چالش کشیدن اقتدار آنان توسط پزشکیان نه به صلاح کشور و نه به سود ایرانیان است‌. کف خیابان و قهر نیز نتایجی را در بر نخواهد داشت که مطلوب ایران و ایرانیان شود.
بله پزشکیان آخرین شانس اصلاح حمکرانی در  سیاست داخلی و خارجی ایران است، اما چه بسا این آخرین شانس نظام نیز باشد که اگر این گونه نبود پزشکیان در کنار رای مردم ریاست جمهوری خویش را مدیون ورود رهبری عنوان نمی کرد.
نکته آنکه حتی اگر ریاست جمهوری پزشکیان را بازی در تور ارزیابی کنیم، این بازی به هدف رهایی کشور از وضعیت نابسامان است.
قضاوت در مورد پزشکیان را به گذشت زمان واگذار کنیم و رئیس جمهوری  را در آغاز کار تنها نگذاریم، تا او نیز ما را تنها نگذارد.