به گزارش اختصاصی نفت آرا، در حال حاضر، برای مثال، تعداد تولیدکنندگان نفت و گاز شیل آمریکا روز به روز در حال افزایش است، در حالی که خدمات جهانی میدان نفتی و شرکت های حفاری دریایی برای بقا می جنگند. در نهایت، این وضعیت بسیار وخیم برآمده از تقاضا و قیمت نفت و گاز است، به همین دلیل است که با بازگشت قیمت نفت به حدود 40 دلار، تا حدی ثبات در بازار ایجاد شد. اما یک متغیر دیگر فراتر از عرضه و تقاضا وجود دارد که اکنون بازار را تهدید به بی ثباتی می کند. واگذاری سوخت فسیلی با حمایت سازمان های بین المللی و موسسات مالی و سرمایه گذاران بین المللی اکنون شرکت های نفت و گاز را تهدید به نابودی می کند. در هفته های اخیر، گروهی متشکل از 12 شهر بزرگ در اتحادیه اروپا، آمریکا و آفریقا، همه متعهد به واگذاری زغال سنگ، نفت و گاز شدند. بیش از 36 میلیون نفر در این شهرها ساکن هستند و بیش از 295 میلیارد دلار دارایی دارند. آنها با هدایت لندن و نیویورک تصمیم گرفتند دارایی های سوخت فسیلی که مستقیماً کنترل کرده بودند را واگذاری کنند، و از صندوق های بازنشستگی که پول هایشان را مدیریت می کنند نیز خواستند تا همین کار را انجام دهند. شهرهای دیگری که به اعلامیه واگذاری پیوستند شامل برلین، بریستول، کیپ تاون، دوربان، لس آنجلس، میلان، نیواورلئان، اسلو، پیتسبورگ و ونکوور هستند.
فعالان سرمایه گذاری، مطابق با هجوم روزافزون رسانه های غربی به تولید و استفاده از هیدروکربن ها، نه تنها آینده تولید کنندگان بین المللی نفت و گاز را در معرض خطر قرار می دهند بلکه به طور فزاینده ای تعادل لازم را میان تولیدکنندگان مستقل (خصوصی) نفت و گاز و شرکت های ملی نفت از میان بر می دارند. دهه های متمادین است تولید جهانی نفت و گاز بر اساس چندین ساختار اصلی از جمله کمیسیون راه آهن تگزاس، هفت خواهران نفتی و اوپک ساخته شده است. این ساختارها به ثبات و ساختار بازار کمک کرده است تا تولیدکنندگان، سهامداران و مصرف کنندگان به طور همزمان سود ببرند. توازن قدرت بین هفت خواهران نفتی، شرکت نفت ایران و انگلیس (در حال حاضر بی‌پی)، گلف اویل، استاندارد اویل کالیفرنیا، تکزاکو (در حال حاضر شورون)، رویال داچ شل، استاندارد اویل نیوجرسی (اسو)، استاندارد اویل نیویورک (بعدها موبیل و در حال حاضر اکسون‌موبیل) و تولیدکنندگان اوپک با 1.7-1.8 هزار میلیارد دلار در زمان بحران مالی، جنگ های منطقه ای و حوادث قوی سیاه را به همراه داشته است. حال، این همکاری یا تعادل قدرت اکنون توسط سرمایه گذاران و سیاستمداران تضعیف شده است، به طوری که نه تنها انرژی و عرضه فرآورده های نفتی به بازارهای جهانی را تهدید می کند بلکه از نفوذ کشورهای مصرف کننده بر تولیدکنندگانی مانند اوپک می کاهد.
تعداد فزاینده ای از غول های مالی بین المللی، مانند مدیر صندوق دارایی هلندی شرکت «روبکو» متعهد شده اند كه سرمایه گذاری در زغال سنگ حرارتی، ماسه های نفتی و حفاری قطب شمال را از همه صندوق های سرمایه گذاری خود حذف كنند. صندوق هلندی این هفته اعلام كرد كه از فعالیت شركتهایی كه 25٪ یا بیشتر از درآمد خود را از زغال سنگ حرارتی یا ماسه های نفتی و 10٪ یا بیشتر از حفاری قطب شمال به دست می آورند، جلوگیری می کند. مدیر این صندوق دارایی هلندی با در اختیار داشتن حدود 155 میلیارد یورو (181 میلیارد دلار) سرمایه گذاری، ذغال سنگ حرارتی را از صندوق های پایدار خود حذف کرده است. گزارش های اخیر نشان می دهد که سرمایه گذاران جهانی در حال حاضر 5.4 تریلیون دلار از سوخت های فسیلی را حذف کرده اند.
عامل اصلی حرکت واگذاری عزم راسخ کشورهابرای حذف انتشار گازهای گلخانه ای توسط بشر به منظور مقابله با تغییرات آب و هوایی است. گزارش ها نشان می دهد که 80٪ از کل انتشار گازهای گلخانه ای جهانی از طریق سوخت های فسیلی حاصل می شود. برای رسیدن به اهداف تعیین شده توسط دولت ها، تولید گازهای گلخانه ای باید تا دو سوم کاهش یابد، یا تولید سوخت های فسیلی باید تا سال 2050 سالانه 1 درصد کاهش یابد. این در حالی است که تولید سوخت های فسیلی طی 30 سال گذشته 2 درصد رشد در سال داشته است.
اما مساله این است که بیشتر سرمایه گذاران و سیاستمداران ریسک های پیش رو را در نظر نمی گیرند. حتی اگر ارزش کل تولیدکنندگان هیدروکربن در بورس سهام کاهش یابد، تأثیر واگذاری بر تخصیص دارایی و بازده بسیار زیاد خواهد بود. تولید کنندگان سوخت های فسیلی حدود 6٪ از بازار سهام جهانی و بیش از 12٪ از بازار انگلیس را تشکیل می دهند، که خود نوسانات بالقوه را افزایش می دهد. تحقیقات بانک سرمایه گذاری شرودرز نشان می دهد که در طولانی مدت تأثیر این محرومیت ها بر بازده سرمایه گذاری کم است اما می تواند نوسانات را در کوتاه مدت افزایش دهد. این روند می تواند ثبات بازار را در معرض ریسک  های جدید قرار دهد. پروژه های مربوط به انرژی های تجدیدپذیر فقط قادر به مقابله با تقاضای فزاینده انرژی هستند، و تغییری در تقاضای محصولات هیدروکربنی ایجاد نمی کنند. با عرضه کمتر در سال های آینده و احتمال بازگشت تقاضا، قیمت ها افزایش یافته و حاشیه ها افزایش می یابد. این باعث می شود که لیست رو به رشد دارایی های به اصطلاح موثر از نظر تجاری دوباره جذاب شود و بازار دست کشورهای دیگری بیفتد. اگر بازار نفت و گاز بیش از این بی ثبات شود، مسئولیت حفظ تعادل بازار به دوش کشورهایی خواهد بود که زمانی به اوپک «نه» گفتند.