با احداث واحدهای پتروشیمی PDH می‌توان ظرفیت تولید پلی پروپیلن کشور را افزایش داد، تولید پلی پروپیلن از طریق واحدهای مذکور ارزش افزوده بیش از دو برابری نسبت به خام فروشی ایجاد می‌کند.

به گزارش پایگاه خبری تحلیلی نفت آرا، پروپیلن بعد از آمونیاک و اتیلن پرمصرف‌ترین محصول پایه پتروشیمی است. پروپیلن به صورت مستقیم کاربرد ندارد و از آن برای تولید محصولات پایین دست مانند پلی پروپیلن، اکریلونیتریل، پروپیلن اکسید، اکسو الکل‌ها و غیره استفاده می‌شود.
 
پلی‌ پروپیلن بیشترین سهم را از محصولات پایین‌دست پروپیلن دارد
 
پلی‌پروپیلن بیشترین سهم را از محصولات پایین‌دست پروپیلن دارد و در سال‌های آینده هم تولید آن همچنان سیری صعودی خواهد داشت، در ایران نیز پلی پروپیلن مصرف بالایی دارد و میزان تقاضای این محصول بیشتر از میزان تولید پتروشیمی‌های کشور است.
درحال حاضر عمده پتروشیمی‌های تولید کننده پلی پروپیلن کشور کمتر از ظرفیت خود فعالیت می‌کنند که علت اصلی این امر کمبود خوراک پروپیلن در کشور است، ضمن اینکه حمل و نقل پروپیلن از لحاظ اقتصادی توجیه ندارد و در واقع امکان واردات آن میسر نیست.
بنابراین با در نظر گرفتن مزیت دسترسی ارزان به خوراک گاز مایع در کشور، باید میزان تولید پروپیلن از طریق پتروشیمی‌های PDH افزایش یابد تا بدین صورت کمبود پروپلین کشور جبران و از تزریق 20 درصدی گاز مایع تولیدی کشور به خط لوله سراسری گاز، که در واقع به منزله اتلاف منابع و عدم استفاده صحیح از این منبع با ارزش است، جلوگیری شود.
 
ارزش افزوده 461 دلاری تولید پلی پروپیلن به ازای مصرف هر تن پروپان

در پتروشیمی‌های PDH به ازای مصرف 1 تن گاز پروپان، تقریبا حدود 0.87 تن پلی پروپیلن تولید می‌شود. با توجه به قیمت 990 دلار بر تنی پلی پروپیلن، 861 دلار ارزش محصول نهایی به ازای مصرف یک تن ‌پروپان است که با کسر مبلغ اولیه خوراک پروپان (قیمت صادراتی حدود 400 دلار)، 461 دلار ارزش افزوده نصیب کشور می‌کند، بنابراین می‌توان به جای صادرات پروپان 400 دلاری، پلی‌پروپیلن تولیدی معادل با ارزش 861 دلار را صادر نمود.
در حالت خام فروشی گاز مایع (پروپان)، تنها وزارت نفت درآمد دارد، در حالی‌که در صورت صادرات مواد فرآوری شده، بخش خصوصی هم در کنار وزارت نفت درآمد کسب می‌کند.
در واقع در فرآیند تولید پلی‌پروپیلن از پروپان حدود 214 دلار بر تن سود خالص نصیب سرمایه‌گذار می‌شود. حدود 247 دلار به ازای مصرف هر تن پروپان هم صرف هزینه‌های جاری بخش خصوصی (به غیر از هزینه خوراک) می‌شود که این هزینه‌ها شامل تعمیرات، یوتیلیتی، استهلاک، بیمه، مالیات بر درآمد و حقوق کارکنان است که در حقیقت برای کشور ارزش افزوده ایجاد کرده است.
 
احداث بخش قابل توجهی از پتروشیمی‌های PDH در شرق آسیا
 
در دنیا برای احداث واحدهای پتروشیمی PDH معمولا از سه تکنولوژی OLEFLEX با لایسنس شرکت UOP ، CATOFIN با لایسنس شرکت LUMMUS و STAR با لایسنس شرکت UHDE به صورت تجاری استفاده می‌شود. در پتروشیمی‌های PDH، پروپان با نسبت 1.1 تا 1.2 تن (بسته به نوع تکنولوژی) تبدیل به یک تن پروپیلن خواهد شد.
بخش قابل توجهی از واحدهای پتروشیمی PDH در منطقه شرق و جنوب شرق آسیا احداث شده و در واقع توسعه این واحدها در دستور کار کشورهای آسیای شرقی قرار دارد که بطور کامل در گزارش قبل مورد بررسی قرار گرفت.
بنابراین با توجه به کمبود پلی پروپیلن در کشور، دسترسی ارزان به خوراک گاز مایع و ارزش افزوده‌ای که توسعه پتروشیمی‌های PDH روی این محصول ایجاد می‌کند، احداث این واحدها ضروری به نظر می‌رسد.
انتهای پیام/.