به گزارش پایگاه خبری تحلیلی نفت آرا، شاید اغراق نباشد اگر نفت را تاثیرگذارترین عامل بر مولفه‌های اقتصادی، اجتماعی و سیاسی ایران در دوره مدرن قلمداد کنیم. پویایی‌های درآمدهای حاصل از صادرات نفت و گاز نه‌تنها عامل بسیار تعیین‌کننده‌ای در عملکرد اقتصاد ایران، بلکه فراتر از آن، عنصری همواره غالب در شکل‌گیری رفتار دولت‌ها، تحولات سیاسی و اجتماعی و روابط خارجی بوده است. در این میان می توان دولت سیزدهم را یکی از خوش اقبال ترین دولت ها تا اینجای کار دانست. آنگونه که جواد اوجی گفته هیچ گاه فروش نفت به این خوبی نبوده است.
اما سوال اینجاست که چرا با وجود اوضاع خوب ایران شرایط اقتصادی ایران هر روز در حال بدتر شدن است. ندری در اینباره می گوید: حتی اگر فرض را بر این بگذاریم که درآمدهای نفتی به صورت ارزی وصول شده و مشکلی از این جهت وجود ندارد، مساله اینجاست که دولت فربه و هزینه های بالا اجازه نمی دهد که سهمی از این درآمدها صرف ایجاد زیر ساخت شود.
این اقتصاد دان در اینباره که چرا درآمدهای نفتی در ایران باعث بهبود سطح معیشت مردم و رشد اقتصادی نشده است، گفت: اگر قرار بود چنین اهدافی محقق می شد دولت باید درآمدهای خود را صرف ایجاد زیر ساخت می کرد. اما متاسفانه این کار صورت نگرفته است.
او ادامه داد: اقتصاد ایران در تولید و صادرات نفت به دلیل تحریم‌ها و سرمایه‌گذاری ناکافی مشکل داشته است. در این میان با مداخلات قیمتی و حکمرانی بد انرژی باعث افزایش بی رویه مصرف انرژی در کشور شده است. شرایط به گونه ای است که کشوری با حجم بالای ذخایر نفتی و گاز در حال تبدیل شدن به یکی از واردکنندگان انرژی است.
ندری همچنین با اشاره به محدود شدن سهم نفت از اقتصاد، گفت: در آغاز دهه ۱۳۹۰ بیش از ۲۵ درصد از تولید ناخالص داخلی ایران به نفت و گاز مربوط می‌شد. اما حالا این رقم به شدت کاهش یافته و در بهار و تابستان سال گذشته به حدود ۱۵ درصد رسیده است. این نشان می دهد که اهمیت نفت و گاز در ساختار اقتصادی کشور به نسبت محدود شده است.
انتهای پیام/.